برای تولید اثر هنری در تئاتر باید رنج های بی شماری را بر گروه اجرایی خود تحمل کنیم

سال ۱۴۰۰ با سرعت هرچه تمام تر به روزهای پایانی خود نزدیک می شود ، تحولات گسترده ی اجتماعی ، اقتصادی ، سیاسی ، فرهنگی و هنری پهنه ی ایران هم آنقدر به سرعت و با شتاب به سوی تاریخ می شتابد که شاید نتوان همه ی اتفاقات آن را به ذهن سپرد.
قصد من بررسی فضای هنری شهر در عرصه ی تئاتر است که در حال حاضر به عنوان مدیرعامل انجمن هنرهای نمایشی استان قزوین مشغول رتق و فتق امور پیچیده ی آن می باشم ، در همین سال خورشیدی حرفی را از دوستی شنیدم که می گفت : تئاتر قزوین خالی از یک ریش سفید ، بزرگتر و معتمد و شاید یک قهرمان است . آرام برای خود دیالوگ معروف نمایشنامه «زندگی گالیله»برتولت برشت را مرور کردم که : بدبخت ملتی که به قهرمان نیاز دارد . نه دوست من ، آن کس که توان پذیرش شکست یا شنیدن حرف حق را ندارد اگر یک ریش سفید هم حضور خود را عنوان کند با بی مهری او مواجه می شود . اتفاقا وجود یک چنین فردی خود بستری است برای ایجاد تک صدایی ، راز نهفته ی امروز تئاتر قزوین همین جمله است که این تئاتر نیاز به قهرمان ندارد.هنر نمایش که بر آمده از قصه گویی و آیین است هنری می باشد که در آن همه باید به یک اندازه در زنده شدن این اثر دراماتیک تلاش جمعی را انجام دهند.
در این فضا کسانی هستند که عدم توان مندی خود را به دیگران نسبت می دهند و آثار نمایشی خود را همچون ماه شب چهارده درخشان جلوه داده و زحمات دیگران را پوچ و هیچ انگار جلوه می دهند و حاضر نیستند برای پاک کردن توهم ذهن خود ساخته ی خویش حتی به گفتمان وجدان پنهان در نهانخانه ی دل سر سپارند.
من نبود قهرمان برای تئاتر استان را نمود پیشرفت فکری و اندیشه ی نسل جدید می دانم و خوب بر این باورم که تلاش عده ای از همکارانم در استان که سال ها برای اعتلای هنر تئاتر قدم برداشته اند ، نام استاد برازنده ی وجود نازنین آنهاست ، چه خانم ها و چه آقایان هر چند هستند کسانی که در این قافله عقب افتاده و به دیده ی تمسخر به حضور این دوستان می نگرند و چاره ای جز دعا برای باور غلط آنها ندارم.
جشنواره تئاتر استانی قزوین با همه ی فراز و فرودهایش تمام شد و به تاریخ پیوست ، برای اولین بار هر ۲ گروه اجرایی منتخب جواز حضور در جشنواره فجر راه پیدا کردند و پیامد آن برای اولین بار جایزه ی بازیگری پیام نوروزی بود که به حق به توانمندی او تعلق پذیرفت ، قصد و غرض اینجانب دفاع از مجموعه یا شخص خاصی نیست که گفتن حرف حق شجاعت درونی انسان را نشان می دهد.«زندگی سگ مرده» به کارگردانی مرتضی نجفی و «پروانه الجزایری»به کارگردانی سعید شیخی در این جشنواره به حق و با شایستگی نه زد و بند به عنوان برگزیده انتخاب شدند.متاسفانه توهم و توطئه ی عده ای از افراد که به اشتباه در حافظه ی تاریخی ملت ایران برای فرار از حقیقت محض ثبت شده ارزش مادی و معنوی این آثار را به چالش کشیده است ، آنهایی که به تئاتر عشق می ورزند اگر رقیب هم باشند رقابتی سالم را برای گفتمان هنری خود انتخاب می کنند نه آنکه با طعنه به این موفقیت همکاران خود اتهام زنی و دروغ پراکنی مجموعه ی تئاتر استان را در حق خود خیانتکار می دانند و خود را به دروغ در نزد دیگران قله ی قاف هنر نمایش معرفی می کنند.کافی است به روند کارهای این دو کارگردان مطرح نگاهی بیندازیم و ببینیم که از چه فراز و فرود های پیچیده ای برای پیدا کردن جایگاه فعلی خود به سلامت گذشته اند.خوب می دانیم که تنها برنده شدن در جشنواره ها (منظورم جشنواره های درجه یک کشوری است) نشان لیاقت هنری شخص شخیص هنرمند نیست ، که یک هنرمند در همه ی برهه ها اندیشه را با خود حمل خواهد کرد.اما اگر ملاک را همین حضور در نظر بگیریم ، باید به احترام این دو هنرمند ایستاد و برای حضور شایسته سالار آنها با عشق دست ها را بر هم کوفت.

اگر امروز بر جایی ایستاده ایم که فکر می کنیم حقمان را به ما نداده اند ، کافی است با وجدانی بیدار به آثار تولیدی خود نگاهی بیندازیم و در بالا بردن سواد هنری مان از نو افتادگی را کلمه به کلمه مشق نماییم.به باورم سالهای پیش رو برای تئاتر قزوین بالا رفتن افراد شایسته از پله های ترقی و به حاشیه رانده شدن افرادی است که روز به روز در حال کم شدن اعضا خود هستند و چاره ای جز اتهام زدن ندارند ، چرا که صحنه فرزند نا خلف خود را پس خواهد زد.جای تشکر ویژه از مرتضی نجفی و سعید شیخی و گروه اجرایی آنها را در این گفتمان خالی می بینم و خوب می دانم قدردانی شایسته از طرف نهادهای دولتی از آنها نشده ولی خانواده ی تئاتر به گمنامی شهره اند و به آن می بالند. 

برای تولید اثر هنری در تئاتر باید رنج های بیشماری را بر گروه اجرایی خود تحمل کنیم ، این تنها مختص خانواده ی تئاتر نیست و نباید خود را از دیگران جدا نماییم.نمی خواهم تقدیر از یک مجموعه را گدایی نمایم اما قدرشناسی هنر مردان و زنان آگاه است ، در تمام سالهای گذشته چه هیئت امنای فعلی و چه زمان مرحوم ناصر ایزدفر مجموعه ی افرادی که خالصانه به تئاتر خدمات می دهند تمام توان خود را برای برقراری یک تئاتر سالم از تولید تا اجرا به کار برده اند و به تمام گروه های اجرایی خدمات یکسانی را ارائه کرده اند و به اذعان همه ی اعضا حتی یک ریال هم بابت استفاده از فضاهای این مجموعه ها از کسی دریافت نکرده اند اما باز کسانی به آن دلیل که انجمن فرش قرمزی برای روزهای تمرین آنها پهن نکرده بازار شکایت و اتهام را گشوده اند که چرا ساعت مورد نظر ما برای تمرین اعمال نشده.اما در این راه هدف انجمن هنرهای نمایشی خدمتی از سر عشق نه از راه کسب درآمد است.
سال ۱۴۰۱ از راه می رسد و روزهای آن آبستن حوادث گوناگونی است.اجراهای عمومی آغاز می شود ، تمرین آثار جدید شکل تازه ای پیدا میکند ، جشنواره تئاتر استانی و از پس آن جشنواره بزرگ فجر برگزار خواهد شد.چه سختی هایی که در همه ی این روزها ندیدیم ، عزیزانی که از دست دادیم و آنها را به آسمان سپردیم ولی همچنان معتقدم که انجمن در حال پوست انداختن است و بدبخت کسانی که تغییر را نمی پذیرند ، و با تلاش بیش از گذشته خواهان برقراری صلح در فضای حاکم بر تئاتر تمامی اعضا هیئت امنا تمام قد ایستاده ایم اما هستند کسانی که همه ی این بازی ها را می دانند ، برایش تعریف دارند ، خوب تحلیل می کنند ولی خود را به خواب زده اند.آنکه به خواب حقیقی رفته است را توجیهی وجود دارد اما آنکه خود را به خواب زده است را کجای این جهان قرار دهیم.هستند کسانی که تمام وقت خود را صرف آموزش و پیشرفت هنر تئاتر کرده اند و دریغ از یک دستمزد ناچیز ، و در طرف دیگر کسانی که شغل دیگری را انتخاب نموده اند و شب و روز به آن می اندیشند و در این اثنا هم سری به تئاتر می زنند و چون رشد نمی کنند به علت همین عدم شناخت دروغ را سلاح برتر خود می دانند.با همه ی این اوصاف در سال پیش رو آرزوی سربلندی برای اعتلای تئاتر را در ذهن می پرورانم و از خداوند خواستارم که همه ی ما را به راه راست هدایت نماید نه راه آنهایی که مورد غضب درگاه الهی قرار گرفته اند.

نه هر که چهره برافروخت دلبری داند
نه هر که آینه سازد سکندری داند
نه هر که طرف کله کج نهاد و تند نشست
کلاه داری و آیین سروری داند
هزار نکته باریکتر ز مو این جاست
نه هر که سر بتراشد قلندری داند